Haziran 1990 tarihinde, Hacettepe Üniversitesi’nden sosyal hizmet uzmanı olarak mezun olduğumda, tabi ki 20 sene geçtikten sonra, yaşadığım şeylerin başımdan geçeceğini ve bu satırları yazacağımı, herkes gibi bende bilmiyordum…
Haziran 1990 tarihinde, Hacettepe Üniversitesi’nden sosyal hizmet uzmanı olarak mezun olduğumda, tabi ki 20 sene geçtikten sonra, yaşadığım şeylerin başımdan geçeceğini ve bu satırları yazacağımı, herkes gibi bende bilmiyordum… O sene, sanki İstanbul’da sonbahar, her zamankinden biraz daha sert geçiyordu. 2 Kasım 1998 tarihinde kış, bir sürü yuvanın bulunduğu Bahçelievler kampusüne, erkenden geliyordu. 7 yıllık bir mesleki deneyimim vardı, bundan sonra neler yapacak ve hangi mesleki, kişisel deneyimlere duçar olacaktım. Doğrusu çok merak ediyordum. Kasım 1998’in bir ikindi vakti, soğuk, ayazlı bir havada ilk kez gittim yurda. Her Türk, müdür olmayı çok sever nedense. Burada, çok uzun süre kalmayacağımı düşünüyordum; ancak zaman beni haksız çıkardı, 14 yıl bu yurtta müdür olarak görev yaptım. Çok ayazlı ve soğuk, 2 Kasım 1998 akşam yemeğinden sonra, o tarihte yurtta bulunan 50 çocukla, televizyon odasında toplantı yaparak görevime başladım. İstanbul gibi yerde, Bahçelievler ilçesinde yurtla evimin arası 400 metrelik bir yürüyüş mesafesinde olması, şüphesiz daha ilk başta bana büyük bir avantaj sağlıyordu. Çok mutlu ve sevinçli; üzüntülü ve sıkıntılı şekilde, yaşamımın yaklaşık 5000 gününde, evimle bu yurt arasında mekik dokuyacaktım. Bunun da henüz, böyle olacağını bilmiyordum. Ancak o gece İstanbul’un nemli ayazında eve dönerken, yurttaki kızlarımın mahzun duruşları, sessiz ve saygılı hallerinden, burada bir “sevgi zinciri” kurabileceğimi, sosyal hizmetin sıcaklığıyla, onların yaşamlarını birazcık olsun ısıtabileceğimi hissetmiştim. İşte uzun sürecek bu öykü, böylelikle başlamış oldu.
“Bir Yetiştirme Yurdu Öyküsü (1998-2012)” isimli kitap 2012 yılı Eylül ayında SABEV Yayınevi’nden çıkmıştır.
